लमजुङका हलो क्रान्तिका नायकको संझना गरिँदै

साउन ११ गते हलोक्रान्ति भएको दिन हो । आजभन्दा करिब पैंसठ्ठी वर्ष अगाडि (२००६, साउन ११) आजकै दिन लमजुङ जिल्लाको दुराडाँडा क्षेत्रमा पं. तोयनाथ अधिकारी, ले. शेषकान्त अधिकारी, मु. हरिभक्त पौडेल र श्रीकान्त अधिकारीलगायत सत्ताइस जनाको सक्रियतामा नेपालमा पहिलो पटक उपाध्याय बाहुनहरुले हलो जोत्ने कामको थालनी गरेका थिए । हलोक्रान्ति तत्कालीन राणाशासनको विरुद्धमा छेडिएको जेहाद नै थियो । रानीपोखरीको छात्रावासबाट उठेको ‘जयतु संस्कृतम्’ जस्तै प्रतिकात्मक क्रान्ति हो, हलोक्रान्ति ।
हलोक्रान्तिले त्यतिबेला मुलुकभर ठूलै हलचल ल्याएको थियो ।
कृषिप्रधान देश नेपालमा बाहुनहरुले हलो जोती तत्कालीन शासकीय दासता, अन्धविश्वास, कुप्रथा, रुढिबूढी र गलत संस्कार र परम्पराको विरुद्ध नयाँ सन्देश दिएका थिए । सुनिए र बुझिएसम्म, हलोक्रान्तिका मुख्य चार अगुवाहरु क्रमशः प. तोयनाथ अधिकारीले धार्मिक दृष्टिले, मु. हरिभक्त पौडेलले कानूनी दृष्टिले, ले. शेषकान्त अधिकारीले प्रशासनिक दृष्टिले र श्रीकान्त अधिकारीले राजनीतिक दृष्टिले बाहुनहरुले हलो जोत्दा केही फरक नपर्ने र नहुने निष्कर्ष निकालेका थिए । तत्कालीन समयमा जनतामा चेतना जगाउन र राणाशासनको विरुद्ध जनतालाई संगठित पार्न हलोक्रान्तिले ठूलो सहयोग गरेको थियो ।
ऐतिहासिक हलोक्रान्तिका २७ अगुवामा पनि मुख्य चार मध्येका एक नायक जसको जन्म वि.सं. १९८४ जेठ १३ गते र देहावसान २०६९ कार्तिक ३० गते भयो, उनीबारे खोज, अध्ययन र अनुसन्धान हुनु जरुरी र आवश्यक नै थियो किनकि, उनले शैक्षिक जागरणदेखि सामाजिक सेवा र राष्ट्रिय राजनीतिमा पनि उल्लेखनीय भूमिका देखाए थिए, उनै श्रीकान्त अधिकारीको जीवनका विविध पक्षहरुलाई समेटेर अधिकारीबारे भावी पुस्तालाई जानकारी दिने उद्देश्यले श्रीकान्त अधिकारी स्मृतिग्रन्थ प्रकाशनसमितिले केही महिना अगाडि मात्र ‘श्रीकान्त अधिकारी स्मृतिग्रन्थ’ नामक ६०० पृष्ठको पुस्तक प्रकाशित गरेको छ । स्मृतिग्रन्थ गएको वैशाख १३ गते कानूनमन्त्री नरहरि आचार्यबाट विमोचन समेत भइसकेको छ ।
स्मृतिग्रन्थ पढेपछि पाठकलाई श्रीकान्त अधिकारी पढ्नु र जान्नुपर्ने व्यक्तित्व रहेको बोध हुन्छ । श्रीकान्त अधिकारी त्यो जमानाका विकासका त्यस्ता मोडेल हुन्, जसको चर्चा सर्वत्र हुन थालेपछि बीपी, गणेशमान, सुवर्णशमसेर र सुर्यप्रसाद उपाध्यायलगायतका नेताहरु समेत दुराडाँडासम्म पुगेका थिए । विद्धान लेखकहरुले गरेको श्रीकान्तको स्मृतिले उनीसँगको लेखकहरुको संस्मरण र अनुभूतिलाई समेत ताजा बनाउँछ । पुस्तक प्रकाशनप्रति सन्तोष र आनन्द पनि लाग्छ । स्मृतिग्रन्थ केही बोल्न र लेख्न घच्घच्चाउने खालको छ । अध्ययन पश्चात् थुप्रै जिज्ञासा र खुल्दुली पैदा हुन्छ । स्मृतिग्रन्थ प्रकाशनसमिति र लेखकहरुसँग भेटेरै केही सोध्न र गुनासो गर्न मन लाग्छ । स्मृतिग्रन्थमा उल्लेख गरिएका सीमित लेखहरुले न्यायपूर्ण स्मरण गरेपनि प्रायः लेखकहरुको अनावश्यक गन्थनले ग्रन्थलाई भद्दा मात्र बनाएको छ । श्रीकान्तबारे धेरैले लेख्न खोज्दा रहेछन् तर साँचो अर्थमा नचिनेका हुन्कि जस्तो लाग्छ । विद्धान सम्पादक मण्डलको सम्पादनमा देखिएको गम्भीर त्रुटि र कमीकमजोरीहरुले ज्ञान र दक्षताको अभाव नै देखाउँछ । जस्तो दिवंगत व्यक्तिलाई ‘जी’ र ‘ज्यू’ जस्ता आदरार्थी शब्दहरु राख्ने चलन त्रुटिपूर्ण लाग्दछन् । धेरै लेखकहरुले आफ्नो लेखमा चर्चा गरेका विषय एउटै र उस्तै पर्न जाँदा स्मृतिग्रन्थले अपेक्षित उचाई लिन सकेको छैन । श्रीकान्तकालीन समयचर्चा र दुराडाँडा क्षेत्रका उनका सहकर्मी, सहयोगीहरुको खोजी पर्याप्त भएको छैन । दुराडाँडाको श्रीकान्तकालीन विशिष्टताहरुलाई स्मृतिग्रन्थले खोतल्न सकेको छैन । श्रीकान्त र तत्कालीन दुराडाँडाको चेतना र महत्व मापन गर्न ग्रन्थ पर्याप्त छैन । श्रीकान्तका तीन पत्नी मध्ये माइली पत्नी गायत्री अधिकारीले गहकिलो स्मृति लेखेपनि जेठी धर्मपत्नी भगीरथी घिमिरे (अधिकारी)काबारेमा ग्रन्थमा अति कम चर्चा रहेको छ, जबकि श्रीकान्त अधिकारीलाई सामाजिक क्षेत्रमा उभिन भगीरथीको महत्वपूर्ण योगदान रहेको थियो । त्यस्तै, श्रीकान्तकी कान्छी पत्नी इन्द्रकुमारी अधिकारी र पुत्र भरतकान्त अधिकारीको कहींकतै नाम, चर्चा र स्मृतिसमेत समावेश छैन । नियोजित रुपले गरिएको यस कार्यले स्मृतिग्रन्थलाई पूर्णता दिन सकेको छैन । श्रीकान्तका समकालीन व्यक्तित्वहरु अधिकांश दिवंगत भइसकेका छन्, तापनि जो जीवित छन् उनीहरुसम्म पुग्ने जाँगर गरिएको देखिंदैन । खोजतलास गरी उनीहरुका विचार र अन्तर्वार्ता समेटन् सकेको भए ग्रन्थ अझ राम्रो बन्न सक्थ्यो । स्मृतिग्रन्थमा श्रीकान्तलाई नजिकबाट बुझ्ने केही व्यक्तिहरु छुटेको देखियो । जस्तो– सत्यमोहन जोशी, भरतशम्शेर, धर्मराज थापा, मदनमणि दिक्षित, राष्ट्रपति डा. रामवरण यादव, डा. बाबुराम भट्टराई, डा. जगमान गुरुङ, खगेन्द्रजंग गुरुङ, रामचन्द्र पौडेल, कमलमणि दिक्षित, प्राडा. राजेश गौतम, मदन रेग्मी, श्रीमति उर्मिला रिमाल (सूर्यप्रसाद उपाध्यायकी छोरी), अच्यूतराज रेग्मीलगायतकाहरुको स्मृति ल्याउन सकेको भए ग्रन्थ थप पठनीय बन्ने थियो । स्मृतिग्रन्थमा १२० मानिसका स्मृति अटाएपनि ४१ लेखरचना प्रकाशित गर्न असमर्थता देखाइयो । केही पृष्ठ बढाएर प्राप्त सामाग्रीहरुलाई समेत स्थान दिन सकेको भए धेरै दृष्टिले उपयुक्त हुन्थ्यो । स्मृतिग्रन्थको आकार र गुणस्तर हेर्दा मूल्य निकै चर्को लाग्छ । खरिद गर्नै नसक्ने एक हजार मूल्य राखेर श्रीकान्तलाई आमरुपमा पढाउन र बुझाउन नचाहेको जस्तो देखिन्छ ।
श्रीकान्त अधिकारीको सम्बन्धमा स्मृतिग्रन्थले केही अभिलेख हुन नसकेका कुराहरुलाई पनि उजागर गर्न सकेको छ । जस्तै– नरकान्त अधिकारीले वनारसमा बस्दा त्यहाँका पत्रपत्रिका पढन् नछुटाउनु, भारतीय राजनेताका भाषण सुन्नु भनी दिएका सल्लाहहरु, टारीकी दिदीको माध्यमबाट कृष्णप्रसाद भट्टराईसँग सम्पर्क हुन पुग्नु, वनारसबाट नेपाली कांग्रेसको योजनामा पोखरामा खटिआएका काना अबोला बाबासँगको गोप्य सम्पर्क, दौडाहा–अध्यक्ष हँुदा पश्चिम नेपालमा देउकी प्रथा विरुद्धको अभियान, गान्धीटोपी होइन नेपाली टोपी वितरण, जालीफटाहा उन्मूलन गरेको आदि प्रसंग नयाँ–नौला लाग्छन् । स्मृतिग्रन्थ प्रकाशन गर्ने फेशन र कर्मकाण्डभन्दा थोरै माथि उठेर श्रीकान्तको सफल कवि व्यक्तित्व पनि आएको छ, स्मृतिग्रन्थमा । उनका गद्य रचनाहरुलाई पनि ल्याउन सकेको भए सुनमा सुगन्ध हुन्थ्यो । श्रीकान्तसँगका टेपर्वार्ताको विषयवस्तु बुझ्न सकिने कुरै भएन । यसले पाठकहरुलाई थप जिज्ञासामात्र बढाउने काम गरेको छ । श्रीकान्तका अगुवाईमा भए÷गरेका विकास निर्माणका फोटो चित्रहरु राखेको भए राम्रो हुन्थ्यो । स्मृतिग्रन्थमा श्रीकान्तले परिकल्पना गरेको राजनैतिक, आर्थिक, सामाजिक र सांस्कृतिक परिदृष्टिको चर्चा नगर्नुले लेखकहरुका स्मृतिहरुलाई केही कमजोर गराएको छ । राजा महेन्द्रको दौडाहा अध्यक्षमा मनोनीत भई पञ्चायतसँगको श्रीकान्तको उठबस, हिमचिम र राजनीतिक विचलनबारे लेख्ने हिम्मत कसैले गरेका छैनन् । २०१७ सालमा बाटो बिराएको यथार्थ लेख्न र छाप्न सकेको भए उनको र ग्रन्थको उचाई घट्ने थिएन । श्रीकान्तका कमीकमजोरी ढाकछोप गर्नुले स्मृतिग्रन्थ सामान्य कर्म निर्वाहभन्दा विशेष बन्न सकेको छैन । २००८ सालमा बाह्रवटा स्कुल दुराडाँडा वरिपरि मात्र खोलेकोमा लमजुङकै दुराडाँडा क्षेत्रबाहेकका मानिसहरुको समेत श्रीकान्त अधिकारीप्रति ठूलो गुनासो रहेको कुरा आज समेत सुन्न पाइन्छ । जुन कुरालाई लुकाए÷छिपाएको जस्तो लाग्छ ।
जेहोस्, असल, अग्रणी, अनुकरणीय र अगुवा व्यक्तिहरुको यसरी स्मृतिग्रन्थ आउनु आफैमा राम्रो कुरा हो । शिक्षासेवी, समाजसुधारक, कर्मयोगी, बहुआयामिक र प्रेरणादायी व्यक्तित्व श्रीकान्त अधिकारी लमजुङको दुराडाँडा क्षेत्रको मात्र नभई नेपालकै ज्योति र मोति हुन् ।  समाज र आउने पुस्ताले संम्झनुपर्ने श्रीकान्त अधिकारी जस्ता अविस्मरणीय व्यक्तिहरुलाई सदा सम्मान गर्न सक्नुपर्छ । श्रीकान्तको सम्झना र स्मृतिले भावी पुस्तालाई थुप्रै कुरा सिक्न र सिकाउन मद्दत गर्छ ।

स्मृतिग्रन्थ प्रकाशन कार्य राम्रो प्रयास र सुरुवात हो । दुराडाँडाको माटोमा सम्पन्न २००६ सालको हलोक्रान्ति, २००८ सालको शैक्षिक क्रान्ति, २००९ सालको राजनैतिक सम्मेलन, प्रजातान्त्रिक समाजवादोन्मुख ग्रामीण पद्धति र २०२६ सालको पूर्वीय शिक्षाको क्रान्ति आदिको वास्तविक अभिलेखसहितको फोटो, शिक्षाद्धार, टीकाचौतारी, खजेदुरा सालिक, शाही राज तिलक पहिर्याएको स्थल भनिएको सिन्दुरे ढुंगा आदिको तस्बीर खिचेर राख्न सकेको भए स्मृतिग्रन्थको औचित्य र महत्व थप वृद्धि हुने थियो । श्रीकान्त अधिकारी रहस्यमय र अज्ञात पात्र नै हुन् । उनकाबारेमा निरन्तर खोज, अध्ययन र अनुसन्धान भइराख्नुपर्छ । भविश्यमा इतिहासकार र अन्वेशकहरुलाई सजिलो हुने गरी स्मृतिग्रन्थ प्रकाशन समितिले अब कार्य गर्नसक्नुपर्छ । उनको योगदानको सही मुल्यांकन गरी जीवन्त राख्न सकेमात्र श्रीकान्तप्रति सच्चा श्रद्धान्जली हुनेछ ।

जिता गाविसमा एकहप्ता पहिला रुख ढल्दा लाखौँको क्षति

जिता । लमजुङ जिल्लाको जिता गाविस वार्ड नं ७ मा रहेको सातधारा माथिको कदमको रुख ढल्दा लाखौंको क्षती भएको छ ।  सो रुख ढल्दा स्थानीय क्षेत्रमा रहेका पुरातात्विक हिसावले पनि अति महत्वपूर्ण मानिएका पुराना दुई मन्दिर सहित त्यहाँ रहेको सातमध्ये चारओटा धारा र पाटीमा समेत क्षति पुगेको छ ।
लमजुङको दक्षिण पश्चिम क्षेत्रमा रहेको जिता गाविस– ७ मा सो घट्नाबाट ठूलो क्षति भएको गाउँलेको भनाई छ ।
पुरातात्विक तथा धार्मिक हिसावले महत्वपूर्ण मानिएका तार्केश्वर महादेव र गणेशको पुरानो मन्दिर सातधारामध्ये चार धार र सो क्षेत्रको बाटो हिड्दा वटुवा बस्ने गरेको पाटी भत्किएको विष्णु श्रोष्ठले कुन्छा खबरलाई बताएका छन् । उनका अनुसार त्यहाँ रहेको मुलमा पानी खान गएका गाईले पानी खाएपछि घर जान नमान्ने र त्यही दुधको धारा बगाउने गरेको किंबदन्ती रहेको छ । सो स्थानमा विसं १७१९ मा स्थानीय कालु थापा, भञ्जन थापा आदि गरिएका व्यक्तिहरूले उक्त कदमको रुख रोपेको गाउँलेहरू बताउँछन् । सो घट्नाबाट २५ लाख बराबारको क्षति भएको गाउँलेको भनाई छ ।
सोही सप्तधारा परिसरमा परम्परागत पानीको मुल रहेको छ । त्यसमा कलात्मक सात धारा रहेको हुँदो सो स्थानको नाम नै सप्ताधारा रहन गएको रिमाल बताउँछन् । त्यहाँ रहेको पानीको मुल अहिलेसम्म पनि नसुकेको स्थानीयबासीको भनाई छ । गाउँलेका अनुसार सो स्थानमा रहेको पाँचको रुख ५ सय वर्ष पुरानो भएको र सो समेत ढल्ने अवस्थामा रहेको छ ।
उक्त कदमको रुख ढल्नुभन्दा १५ मिनेट अघिदेखि आवाज दिएको हुँदा मानवीय तथा पशुहरूको क्षति नभएको प्रत्यक्षदर्शीले बताएका छन् । जिता गाविसकै शोभाको रूपमा रहेको उक्त रुख ढल्दा र त्यसले त्यहाँका ऐतिहासिक एवम् पुरातात्विक हिसावले महत्वपूर्ण रहेका मन्दिरहरू तथा धाराहरू र पाटीसमेत नष्ट गर्दा आफूहरू दुःखी भएको गाउँलेले बताएका छन् ।

सप्तधाराको विकास, संरक्षण र प्रर्वद्धनका लागि स्थानीय स्तरबाट निकै प्रयास गरिए पनि अन्य सरोकारवाला निकायले चासो नदिएको उनीहरूको गुनासो छ । धार्मिक तथा पर्यटकीय दृष्टिकोणले महत्व राख्ने उक्त स्थानको संरक्षण, प्रर्वद्धन र प्रचारप्रसार गर्न सके आन्तरिक तथा बाह्य पर्यटकको आकर्षणको केन्द्र बन्ने स्थानीयबासीहरू बताउँछन् ।

शिक्षकद्धारा आफ्नै विद्यार्थी यौनजन्य हिंसाबाट पिडित

कुञ्छा । लमजुङको कुन्छा गाउँ विकास समिति वडा नं २ मा रहेको शान्ति उच्च माध्यमिक विद्यालयका एक शिक्षकले आफ्नै छात्रा माथि यौनजन्य दुर्वव्यहार गरेको खुलासा भएको छ । शान्ति उच्च माध्यमिक विद्यालयका गणित शिक्षक मेघनाथ पौडेलले आफ्नै छात्रा माथि गत चैतमा भएको एस् एल् सी परीक्षा दिने क्रममा यौनजन्य दुर्वव्यहार गरेको खुलासा भएको हो ।
पिडित छात्राका भनाई अनुसार विद्याज्योति उमावि तार्कु खहरेमा परीक्षा सेन्टर परेकाले सोही ठाउँमै कोठा लिएर परीक्षा दिन बसेको बेलामा चैत ९ गते गणित विषयको परीक्षाका दिन विहानै गणित शिक्षक आफूलाई हिसाव सिकाइदिने भन्दै कोठामा आएर आफूलाई जवरजस्ती यौनजन्य दुर्वव्यवहार गरेको पिडित छात्राले बताइकी छिन् । सोही दिन पनि परिक्षा चलिरहेको र त्यसपछि पनि लगातार परीक्षा चलेकाले आफूले सो कुरा बाहिर ल्याउन नसकेको र त्यस पछिको परीक्षा पनि आफूले राम्रो गर्न नसकेको पिडित छात्राको भनाई रहेको छ । गत चैतमा परीक्षा दिने क्रममा घटेको सो घटना अहिले परीक्षाको नजिता आएपछि एक्कासी ३ महिना पछि बाहिर आएको छ ।
पढाई प्रति लगनशील र मेहनेती आफ्नो छोरीकोे एस् एल् सी को नतिजा विग्रिएको आएपछि आफूले सोध खोज गर्दा मात्रै बल्ल यस्तो रहस्य खुलेको पिडित परिवारको भनाई रहेको छ । पिडितका दाजु शुनिल सुनारका भनाई अनुसार यस्तो जानकारी थाहा पाउन साथ आफूहरुले पिडितलाई न्याय तथा दोषीलाई कारबाहीको माग गर्दै विद्यालयमा निवेदन पेस गरेको बताएका छन् । यता यसै विषयमा विद्यालयका प्रअ विपिन कुमार ठाकुर सँग फोन सम्पर्क मार्फत बुझ्दा पिडित पक्षले निवेदन पेश गरेलगत्तै आफूले विद्यालयका शिक्षक, व्यवस्थापन समिति, स्थानिय बुद्धिजीवी, भद्रभलादमीको भेला राखेको सो निवेदन उपर छलफल गरेको बताउनुभयो । साथै प्रअ ठाकुरले सो भेलाले शिक्षकले गल्ती गरेको ठहर्रदै विद्यालयबाट निलम्बन गर्ने र सो कुरा जिल्ला शिक्षा कार्यलय लमजुङ पनि जानकारी गराउने निर्णय भएको बताउनुभयो ।
यता भेलाले सो निर्णय गरेलगत्तै आफ्नै छात्रामाथि यौन जन्य दुर्वयवहार गरेको आरोप लागेका आरोपित शिक्षक भने फरार रहेको विद्यालयले जनाएको छ । आरोपित शिक्षक फरार भए लगत्तै पिडित पक्षले फरार रहेका शिक्षकको खोजी गरी दोषीलाई कारबाहीको माग तथा पिडितलाई न्याय दिलाउन विद्यालयसँग आग्रह गरेका छन् ।
यसरी शिक्षक रातारात फरार भएपछि आफुले शिक्षकको खोजी कार्यका लागि कुन्छा प्रहरी चौकी निवेदन पेश गरेको प्रअ ठाकुरको भनाई रहेको छ । २ दिन देखि विद्यालयको पढाई समेत प्रभावित भएकाृ विद्यालयले जनाएको छ । यता यसै विषयमा ओरोपित शिक्षकलाई फोन सम्पर्क गरी सोही कुरा बुझ्न खोज्दा उनलाई सम्पर्क हुन सकेनन् । पिडित पक्षको भनाई अनुसार पनि शिक्षक सम्पर्कविहिन भएको बुझिएको छ ।

भोटेवडारमा मोटरेवल पुल संपन्न नहुँदा उपभोक्ता मर्कामा

केशवप्रसाद अधिकारी
भोटेओडार । लमजुङको भोटेओडार भारते बेलघारी जोड्ने मोटरेवल पुल तोकीएको समयमा संपन्न नहुँदा उपभोक्ताहरु मर्कामा परेका छन् । पूर्बी लमजुङको ढोकाको रुपमा रहेको सो मोटरेवल पुल ताकिएको समयमा सम्पन्न नहुँदा फेरी पनि पहिलेकै जसो गरी निर्माण कार्य सकिने बेलामा पुल भत्कीने पो हो की भन्ने संका उत्पन्न हुन थालेको छ । पुल निर्माणको ९० प्रतिसत कार्य ६ महिना अगाबै सकीएको भनीएपनि अहिलेसिम्म पुलको बाँकी निर्माण कार्य गरिएको छैन ।

स्थानीय बासीन्दाको पटक पटकको आग्रह र दवाव हुँदा हुँदै पनि पुलको काम समयमै सम्पन्न नहुँदा यतिबेला पुलका सम्बन्धमा विभिन्न टिप्पणी र बहस हुन थालेको छ । पुल को निर्माणका क्रममा गुणस्तरमा ध्यान नदिइएकाले पुलको गुणस्तरमा पनि शंका उपशंकाहरु उत्पन्न हुन थालेका छन् । कतिपयले पुल धेरै नटिक्ने तर्क गर्न थालेका छन । केही उपभोक्ताले मोटरबाटोको माध्यमबाट भोटेओडार बेलघारी जोड्ने उपभोक्ताहरुको आशा, निराशा मा बद्लिने त होइन भनि प्रश्न गर्न थालेका छने ।
बर्षात शुरु हुन अब धेरै बाँकी नरहेकाले निर्माणाधिन मोटरेवल पुलले पुनः विगतकै नियति भोग्नुपर्ने त होइन भनि शंका उत्पन्न हुन थालेको छ । समयमै काम सम्पन्न नहुनाले समग्र पूर्बी लमजुङको बिकासको ढोका पनि खुल्न नसकेको पूर्वी लमजुङबासीको गुनासो छ ।
२ बर्षभत्रमा निर्माण कार्य संपन्न गर्ने गरी शुरु गरीएको मोटरेवल पुल ७ बर्षबितिसक्दा पनि निर्माण कार्यले पूर्णता पाउन नसक्दा पनि संबन्धित निकाय मौन बसीरहेकोमा यहाँका बासीन्दा थप आर्श्चर्यचकित भएका छन् । पुल कहिले सकिन्छ र मोटरमा आवत जावत गर्न पाइन्छ भन्ने स्थानीयबासीको प्रश्नमा सरोकारवालाहरु कहिले “दशैँ अगाबै सकिन्छ तपाइँ ढुक्क हुनुहोस्” भन्ने गर्छन त कहिले “मंसीर भित्र” अनि कहिले काहीँ “बैसाख सम्ममा त बन्छ बन्छ तपाइँ ढुक्क हुनुस्” भन्दै उपभोक्ताहरुलाई भाका सार्ने गरेको गुनासो स्थानीयको छ ।
दुई बर्षा सकिनु पर्ने काम सात बर्षम्म पनि नसिकिँदा पनि सम्बन्धित निकायले ठेकेदारलाई ताकेता नगरेकोमा स्थानीय बासीन्दा गुनासो गर्छन् । बेलघारीमा पुल बनेपछि पर्ूर्वी लमजुङको विकासको ढोका खुल्ने आशामा बसेका यस क्षेत्रका बासीन्दाको आशामा तुषरापात हुँदा पनि यस क्षेत्रको विकासका लागि ठूला ठूला भाषण गर्ने राजनीतिक दलका नेताहरुले चुँ सम्म नबोल्नुलाई पनि र्सवसाधारणले अचम्म मानेका छन् ।
समयमा पुल नबनेपछि अब यहाँका बासीन्दा कारण खोज्न सम्बन्धित निकायमा गई आन्दोलन गर्ने मनस्थितिमा छन् । आन्दोलन नगरेसम्म केही नहुने ठहर गर्दै उनीहरु आफ्नो ठाउँबाट आवाज उठाउने तयारीमा छन् । पुल निर्माणमा ढिलाई के समस्याले भएको भन्ने स्पष्ट जवाफ सम्बन्धित निकायबाट पाउने आशामा उनीहरु छन् ।

नेपाल निर्माणको काम विद्यार्थीहरुकै काँधमा : नेता घर्ती

लमजुङ । नेपाली कांग्रेसका केन्द्रीय सदस्य तथा सभासद दीलबहादुर घर्तीले नव नेपाल निर्माणको काम अब युवा विद्यार्थीहरुकै काँधमा आइपरेको बताउनुभएको छ ।
नेपाल विद्यार्थी संघ लमजुङको ११ औं जिल्ला अधिवेशनको सुन्दरबजारमा उद्घाटन गर्दै र्घर्तीले नेपालमा भएका हरेक क्रान्ति र परिवर्तनमा नेपाली युवा विद्यार्थीहरुको भूमिका महत्वपूर्ण रहेको बताउनु भयो । ००७ सालदेखि हालसम्मका हरेक क्रान्ति र आन्दोलन नेपाली कांग्रेसको नेतृत्वमा सफल भएको भन्दै कांग्रेसको आन्दोलनलाई कांग्रेसका भातृसंगठन नेपाल विद्यार्थी संघ र तरुण दलले सफल तुल्याएको बताउनुभयो ।
नेपाल विद्यार्थी संघले शैक्षिक देखि राजनीतिक आन्दोलनमा समेत अग्रणी र महत्वपपूर्ण भूमिका निर्वाह गरेको भन्दै नेता र्घर्तीले युवा विद्यार्थीहरुकै बलमा देशमा लोकतन्त्र र संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्र स्थापना भएको भन्दै अब यसलाई फलाउने फुलाउने जिम्मा पनि युवा विद्यार्थीहरुकै काँधमा रहेको बताउनुभुयो ।
उहाँले अब आउने माघ ८ भित्र सबै राजनीतिक दलहरुको सहयोगमा लोकतान्त्रिक संविधान जारी हुने भन्दै ढुक्क रहन पनि आग्रह गर्नुभयो ।
विशेष अतिथि सभासद चन्द्रबहादुर कुँवरले आजका विद्यार्थीहरु नै भोलि देशका कर्णदार हुने भएकाले विद्यार्थीहरु सधैं असल बाटोमा लाग्नु पर्ने बताउनुभयो । हरेक आन्दोलनमा युवा विद्यार्थीहरुको भूमिका महत्वपर्ूण हुने भन्दै कुँवरले नेपालको राजनीतिक आन्दोनमा नेविसंघले खेलेको भूमिकाको चर्चा गर्नुभयो ।
कांग्रेसको मेरुदण्ड युवा विद्यार्थी भएकाले पार्टर्ीीई बलियो बनाउन नेपाल विद्यार्थी संघको भूमिका महत्वपूर्ण हुने उहाँको भनाई थियो ।
कार्यक्रममा नेपाली कांग्रेस लमजुङका सभापति कृष्ण कोइराला, पूर्व सभापति तुलसी नारायण श्रेष्ठ, जिल्ला कार्य समितिका सचिव आनन्द घिमिरे, क्षेत्रीय सभापतिहरु विष्णु धिताल र जीवनकुमार श्रेष्ठ, नेपाल तरुण दल लमजुङका अध्यक्ष रमेश पाण्डे, नेविसंघका पूर्व अध्यक्ष नेत्रसिंह महर्जन, उपाध्यक्ष बासु कोइराला, पूर्व महामन्त्री जीतजंग बस्नेत, केन्द्रीय प्रतिनिधि सानुबाबु महर्जन, जिल्ला कार्य समितिका अध्यक्ष शंकरराज घिमिरे लगायतले नेपालको विद्यार्थी र राजनीतिक आन्दोलनमा नेविसंघले खेलेको भूमिकाका विषयमा चर्चा गर्नुभएको थियो ।
कार्यक्रम नेविसंघ लमजुङ क्याम्पस इकाइका अध्यक्ष प्रदीप पौडेलको अध्यक्षतामा सम्पन्न भएको थियो ।